1,List do ojca

Podczas segregowania rzeczy przed przeprowadzką do mojego samodzielnego mieszkanka, (niezupełnie samodzielnego, ale o tym później) natrafiłam na jakiś stary zeszyt. Szary, brudny, strasznie sfatygowany, chciałam go wyrzucić, ale coś kazało mi go otworzyć. Boże,mój stary pamiętnik. 

Innsbruck 20 lutego 2004 r.


26 czerwca 2000 roku moje życie stanęło na głowie, po tragicznej śmierci ojca przeprowadziłyśmy się z matką,do jej kuzynki,do Zakopanego. Nienawidzę tego miejsca, mam wrażenie, że koty tu dupami miauczą, nic się nie dzieje,nudy, nudy, nudy. Matka z zawodu krawcowa ledwo wiąże koniec z końcem, kuzynki nie umilają mi życia traktując jak gorszą od siebie ,ciotka jest miła, ale jej zołzowate córunie są okropne - ja wam jeszcze pokażę.

Kochany tatusiu 
 Wiem, że ten list do ciebie nie dotrze, i że nigdy go nie przeczytasz, mimo to postanowiłam do ciebie napisać. Wiem, że nigdy nie popatrzę jak grzebiesz w silniku, nie pokażesz mi już co i jak, ale to nic, to przecież nie takie trudne,wierzę, że jesteś teraz przy mnie i obiecuję, że zrobię wszystko, żebyś był ze mnie dumny.
Znów pół dnia spędziłam pod skocznią stojąc i gapiąc się na dzieciaki trenujące skoki  - przychodzę tu od tygodnia - to pozwala mi zapomnieć - tak bym chciała założyć kiedyś narty, wybić się z progu i polecieć daleko, daleko, tatusiu - tak bardzo tęsknię, ty byś mnie zrozumiał, wsparłbyś moje plany jak zawsze, tak bardzo mi ciebie brakuje.

28 sierpnia 2000 - dziś poznałam fajnego chłopaka, ma na imię Kamil i jest jednym z tych chłopaków ze skoczni.  Pogadaliśmy chwilę, bo jak stwierdził widuje mnie tu dość często i zapytał co tu robię, Kuzyneczki jak się dowiedziały, że go znam o mało ich szlag nie trafił - szkoda że tak się nie stało, nienawidzę ich.
Od tamtej pory staliśmy się z Kamilem prawie nierozłączni - pomagał mi we wszystkim , nawet w stawianiu pierwszych kroków w świecie skoczków, wspierał, pomagał, dopingował a kiedy trzeba było to nawet stawiał do pionu. 
Mama na początku przeciwna tej znajomości ( nie dziwię jej się, ciągle wracałam poobijana, podrapana, posiniaczona, kilka razy nawet z rozbita głową,chociaż odkryła że mam nową pasję - bała się że ten cały Kamilek sprowadzi mnie na złą drogę i nie pomogły zapewnienia ciotki że Kamil pochodzi z porządnej rodziny.) Dopiero kiedy dowiedziała się gdzie tak z nim codziennie znikam na kilka godzin trochę się uspokoiła i zaczęła mnie wspierać.  Tak, tatusiu to właśnie on -Kamil Stoch - autor mojego sukcesu,mój mistrz, mentor i przyjaciel, to w jego starych nartach oddałam swój pierwszy w życiu skok, pod okiem profesjonalnego trenera, to on ubłagał trenera żeby dał mi szansę widząc jak kiedyś "wybijałam się z progu" usiłując doskoczyć do linki z praniem.  To on sprawił , że panny Stochówny ( jego starsze siostry) chodziły w sukienkach Barbary Potockiej a tydzień później chodziło w nich całe Zakopane,gdyż panny Stoch stanowiły w swoim czasie swoisty kanon mody i choć minęło ponad 10 lat,nadal Baśka jest  ich ulubioną projektantką,dzięki czemu mogłyśmy wyprowadzić się od ciotki.  To Kamil załatwił mi pracę w Klubie Sportowym i bronił przed docinającymi mi kolegami.   To w końcu Kamil wprowadził mnie na skocznie świata, choć ta droga nie była łatwa. To on we mnie wierzył kiedy mi tej wiary brakowało. Spodobał by ci się tato.  Napiszę jeszcze tatusiu do Ciebie, dobrze???? Kocham cię . Twoja Simona.


Kurczę, ale czad, po co ja to pisałam, nie wiem, może tak mi było łatwiej uporać się ze swoim życiem? zeszłam na dół, usiadłam przy kominku i otworzyłam następną stronę.   @@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
Niektóre rozdziały będą trochę krótsze,niż  te na poprzednich blogach, część z nich będzie pisana jako pamiętnik, albo listy do ojca  - uznałam, że tak będzie lepiej - zobaczymy. Zmieniłam też czcionkę, ale jeśli będzie dla was niewygodna w czytaniu, piszcie- bez problemu zmienię.