23.Dylemat

Kuźwa, nie dość że Kamil wykręcił mi aferę, to jeszcze śnił mi się ojciec. Opieprzał jakiegoś żołnierza, ale miałam wrażenie, że mówił do mnie. 
-" Nie ładnie żołnierzu, zawiedliście po całości, drużyna, to drużyna, tu nie ma przebacz, albo pracujesz w zespole, albo dajcie sobie spokój, inaczej to nie ma sensu".
Obudziłam się w środku nocy. Z mojego okna, oprócz łąki, widać pokój Kamisia, paliło się słabe światło, pewnie siedział nad książkami ( tobie też by nie zaszkodziło Potocka). Mrugnęłam latarką kilka razy, bez skutku, mrugnęłam drugi raz - znowu nic.  W pewnym momencie światło zgasło i w świetle księżyca zobaczyłam tylko, jak w oknie opuszcza się roleta i w pokoju robi się zupełnie ciemno.  Super ! walnęłam się na łóżko i założyłam słuchawki. Leżałam, gapiąc się w sufit, ale muza nie była w stanie zagłuszyć myśli. Kurwa, co ja mam zrobić, przecież nie polecę go przeprosić, to w końcu on na mnie naskoczył. Co to wogóle  za głupi pomysł?? W końcu ile czternastolatek ma tytuł MŚ ? Łaziłam po pokoju w tę i spowrotem, nie mogąc sobie znaleźć miejsca. Spojrzałam na plakat Małysza wiszący na ścianie 
- i czego się gapisz, pomógłbyś lepiej- warknęłam, jakby plakat mógł mi w czymkolwiek pomóc. 
-Wiem, nawaliłam- powiedz lepiej co dalej( gadałam sama do siebie?? do plakatu??) 
- taaak, łatwo co mówić, przeprosić - Kamil to nie mama- jest uparty jak kozioł. Spojrzałam na swoje odbicie w lustrze. 
- Taaa, mistrzyni świata,nie ma co, - rude kłaki, rozczochrane jakby piorun w nie strzelił, oczy zapuchnięte, ziemista cera. No tak, starczy jedna fotka i mogę odstawić narty.  Dobra, rano idę na trening, Kamil niech się porządnie wyśpi, to mu fochy przejdą, potem z nim pogadam.  
- MHM - obudziłam się z tak potwornym bólem głowy, że nie byłam w stanie na niczym się skupić, chłopacy oczywiście tez mieli focha, bo kiedy oni trenowali, ja bawiłam się w najlepsze, a ponoć stanowiliśmy zespół?? Potocka, ty idiotko - tyle pracy, żeby cię przyjęli, zaakceptowali i traktowali jak równą i co?? 


- Co jest Dropsik?- dobiegłam do Miętusa 
- MENTOS - warknął wściekły i bezczelnie pobiegł dalej
- przecież mówię Dropsik - cukiereczku.  
- Co jest gwiazdo?? wrzasnął mi Kot nad głową 
- forma spadła, dwudziestu kółek nie przebiegniesz?? Mistrzyni Świata, cholera jasna, w chlaniu chyba 
- zamknij pysk futrzaku - warknęłam wkurzona. Do końca treningu nie miałam nawet z kom pogadać. Tak, Potocka - dałaś ciała, chciałaś być gwiazdą to jesteś.
Po treningu poszłam prosto do domu, przeprosiłam mamę, nie było łatwo, ale w końcu to matka, wytłumaczyłam jej , że to wszystko mnie przerosło. Nikt mnie nie nauczył co robić, jak nagle otoczy cię tłum fanów a ty nie wiesz, czy wiać, czy się śmiać. A weź tu teraz komuś odmów. No trudno, trzeba pozbierać rozsypane klocki, weź się w garść dziewczyno. 
Dwa dni później
Chyba z 40 minut dreptałam pod domem Kamila, układając sobie to co mu powiem. Łaziłabym pewnie następne czterdzieści minut, gdyby nie wyszła jego mama.  
- Wejdziesz, czy chcesz nam wydeptać dziurę pod drzwiami ?? - zapytała rozbawiona.
- Yyyeeee, dzień dobry, jest Kamil?? zapytałam 
- nie, ale lada moment powinien wrócić,usiądź i zaczekaj 
- a mogłabym w ..- pokazałam ręką w stronę pokoju Kamila
- tak, proszę - powiedziała z uśmiechem. 
Wchodząc uśmiechnęłam się sama do siebie, jego pokój nie wiele się różnił od mojego. Przy drzwiach stało łóżko, obok szafka, biurko pod oknem, laptop, trochę książek, ( spojrzałam na tytuł - POTOP??!!!) iii gablotka z medalami, pucharami itp. ( kurde, też chcę takie) - stałam i gapiłam się na jego trofea, aż moją uwagę odwrócił plakat wiszący nad szafką na wprost łożka, jakiś skoczek w żółtym kombinezonie, spod czarnego kasku, wyłazi rudy kitek a pod spodem podpis- SIMONA POTOCKA - INNSBRUCK 2004 - MISTRZOSTWA ŚWIATA W SKOKACH NARCIARSKICH W KATEGORII OPEN , a dookoła plakatu pełno moich 
(naszych) zdjęć. (ej, halo, co to ma być?? wystawa jakaś, czy coś??) Nie no, dobra, spotykaliśmy się, fakt, ale nie traktowałam tego jakoś bardzo serio, w sumie ten czas poświęcaliśmy na treningi, Kamil widać przeciwnie.